Zumba eğlenceli bir spor türü. Hoplayıp, zıplayıp tüm enerjini atıyorsun. Dans etmek gibi.

Uzun zamandır spor yapmıyordum. Bir yakınım sayesinde online olarak geçenlerde evden yeniden birkaç zumba dersine katıldım.

Zumba yaparken bir süre sonra koreografiyi öğreniyorsun, ezberliyorsun. Aynı hareketlerden bir süre sonra sıkılabilirsin.

Kalabalıkta yapmaya çalışırken yoğun bir salonsa eğitmeni görmekte zorlanabiliyorsun.

Zumba hareketleri birbirine benzeyebiliyor. İleri seviyede zumba yapanlar biraraya gelse, disko benzeri bir ortamda daha az kişiyle o anda bir koreografi oluştursa daha da eğlenceli olabilir.

Yarım saat süre boyunca her şarkıda gruptan farklı bir kişi o anda merkezde bir koreografi oluşturabilir. Diğerleri onu takip ederek onun yaptığı zumba hareketlerini yapabilir.

Her şarkıda sıra gruptan farklı birine geçer. Merkezde hareketleri yapma sırası gelen kişi o anda rastgele kendisine düşen şarkıya uygun hareketleri yaratır.

Yeni hareketleri teşvik eden, zorlayıcı bir zumba atölyesi için bize yuvarlak bir dans pisti lazım.

Google pazarlamacılara ayırdığı vakti ve enerjiyi insanların hayatını kolaylaştırmaya ayırsa keşke.

Reklamlar bize yakın konularda çıkıyor. Buradan verinin toplanıp reklamların uyarlandığını anlayabiliyoruz.

Ancak sürekli İngilizce, Türkçe sözlüğün açık olmasından ve yapılan aramalardan çeviri yapıldığı anlaşılıyordur diye düşünüyorum.

Arama motorları insanların mesleklerine, bulundukları coğrafyaya, yaşlarına, hobilerine göre aramaları kolaylaştırabilir, önerilerde bulunabilir. Ancak öyle olmuyor.

Arama çubuğuna bir web sitesi yazmaya çalışırken başka başka otomatik öneriler çıkıyor.

Örneğin yemek yapmayı sevmem, hiç yemek tariflerine bakmam. Geçenlerde iş yaparken müzik dinlediğim Youtube’a Kol Düğmeleri yazmaya çalışırken bana “Nasıl Kol Böreği Yapılır?” adlı arama önerildi.

Belki de bizi iyi olmadığımız konularda geliştirmeye çalışıyorlar. Ulvi bir sebepten bambaşka dünyaları bize açıyorlar.

Anneanne TV’si bir başka. Favorim aşçı şapkalı kız😊

Indomie hazır erişte, noodle’ı zaman zaman alıyorum.

Özellikle öğrenciler, çalışanlar için çabucak hazırlanabilir.

Genellemek doğru değil yine de belirli bir yaşın üzerindeki insanlar evde yemeğini kendi yapıyor. Mesela aile büyüklerinden birinin Indomie alıp sunacağını pek sanmıyorum.

Indomie’nin şarkısı “Seninle Bir Dakika” isimli şarkının uyarlanmış hali. Reklamı hazırlayan galiba bizden üst kuşaktan biri.

Hızlı ve pratik olmasına vurgu süper olmuş. Yine de Indomie satın alan öğrencilerin, çalışanların daha iyi bildiği bir şarkı seçselermiş daha iyi olurmuş.

Üç yaprak vardı dallarında. Halide’nin dairesinin önündeki saksının etrafına ufak sarımsı yapraklar düşmüştü. Münevver kapıcıya atmasını söyleyecekti. Türlü bahaneler, işler bulup sürekli erteliyordu. Saksıyı atmak demek Halide’nin gittiğini kabullenmek demekti.

Cengiz tüm dostları bu akşam yemeğe davet etmişti. Münevver kimse istemese de Halide konusunu herkes bir aradayken konuşmak istiyordu.

Boğazda bir lokantaya gideceklerini biliyordu. Çok abartmak istemiyordu, düz ve klasik bir elbise giyecekti. Takılarını hazırladı, tuvalet masasının üzerine yuvarlak küpelerini bir hizada koydu.

Halide’yi grupta herkes severdi. Zaman zaman eleştirirlerdi fakat bu herkes için yaptıkları bir şeydi. Akşam toplanan akranların çocukları, torunları hayatlarını kurmuştu. Gruptaki herkes emeklilik yaşamı sürüyordu. Akşamki davet ise Arif’in bir alım satım işinin kutlamasıydı.

Yemekte herkes pek neşeliydi. Grup bir araya gelince coşkulu oluyordu. Sakin, kendi halinde insanların enerjisi toplulukta kat kat artıyordu. Muhitte tüm olup bitenler, aralarında olmayanların havadisleri ardı ardına sıralandı. Halide’den tek söz edilmedi.

Daha birkaç hafta önce çok yakın oldukları dostlarından bahsedilmemesi bir tek onu bu kadar rahatsız ediyordu. Arkadaşlarının kimseye bir şey söylemeden bir anda yok olması her birini incitmişti. Ondan hiç bahsetmeyerek intikam alıyorlardı.

Münevver daha önce birkaç kez derdini paylaşmak istedi ancak Halide ismini duyunca herkesin yüzü soğuyor, başka bir şeyden bahsetmeye başlıyorlardı.

Bu akşam çok kararlıydı. Bir punduna getirip arkadaşını sormak istiyordu. Bu kadar çabuk birini silmeleri onu huzursuz ediyordu.

Ondan sözettikleri bir anda Halide hakkında söylenenleri duymuş olabilir miydi? Aralarından biriyle münakaşa etmişliği yoktu. Hafızasını yokladı, bir şey bulamadı.

Akşam bir kez daha şansını denedi. Başka başka konular açıldı ama Halide’den bahsedilmedi.

Münevver ertesi gün merakını yenip gündelik hayatına geri döndü. Birkaç gün sonra evin çevresinde Halide’ye rastladı. Halide ona gelen mektupları, faturaları almaya gelmişti. Münevver onu çay içmeye çağırdı. Ne olduğunu öğrenmeden arkadaşını bırakmayacaktı. Halide mahcup, suçunu biliyor gibi başını salladı.

Atıştırmalık bir şeyler hazırlarken Halide oturup arkadaşını izledi. Anlatmaya koyuldu. “Daha önce Enes Bey her şeyi bırakıp Kaş’a gitmişti, hatırlıyor musun”, dedi. “Hani herkes onu çok eleştirmişti. Nasıl o yaşta her şeyi bırakabilirdi, ailesine bu yapılır mıydı? Aklı başında mıydı?”

Halide “Aynı şekilde yargılanmak istemedim”, dedi.

Şimdi bir ev yemekleri lokantasında aşçı olarak çalışmaya da başlamıştı. Çalıştığının bilinmesini istemiyordu.

Halide çok iyi yemek yapardı. Ancak Münevver arkadaşının paraya ihtiyacı olmadığını biliyordu.

O günden sonra Halide bir daha semte uğramadı. Münevver de diğerlerine uydu, ondan tek söz açmadı.

Bu sene daha önce yapamadığım tatilleri yapıp fotoğraftaki görüntü gibi muhteşem yerleri zihnime kazıdım.

Tatil bana neden iş kurduğumu hatırlattı. Geçmişe bakıp başlangıç noktam neydi diye düşündüm.

Kendime zaman ayırabilmek, spor yapmak, sağlıklı yaşamak listenin en başında yer alıyordu.

Bizim adetlerimizde misafir olana yiyecek, içecek her şey sunulur. Ziyarete gelen kişinin rahat etmesi için her şey sağlanır.

O nedenledir aileden yakınların evine gidince “Hayır” pek anlaşılmaz.😊 Midem rahatsızlandı, daha yiyemeyeceğim diye cevap verildiğinde “O zaman bunu ye, bastırır” diye başka bir yiyecek veya içecek daha sunulur.

Rahatsız olan mideye başka şeyler göndererek bastırmasını, iyileşmeyi beklemek!😋

Belki programı ben yaparım sağlıklı yaşamaya, spora zaman ayırırım diye düşünürken acil, hızlıca beklenen işlerle sonrasında bir dinginlik dönemi arasında gidip geliyorum. Bu hayal de masa başı işlerin, aciliyet kavramının getirdiği stresle kayboluveriyor.

Sonra huzurlu olmak, rahatsız olmamak, sevdiğim veya saygı duyduğum insanlarla çalışabilmek için başlamıştım diye düşündüm. Farklı bir şey yapabilmek önemliydi.🤖

Yüksek sermayeli birçok yerle karşılaştırıldığında bu bakımdan zayıftım. Ayrıca herkesle aynı şeyi yapıp farklı sonuç beklemek yersizdi.

Mesela “Seninle” dergisinin çıkışını hatırlıyorum. Genelde dergiler belirli bir kitleye hitap eder. Maliyeti birçok eve giremeyecek kadar yüksektir. Sektör, alana özgü dergilerden bahsetmiyorum.

Seninle dergisi o zamanlar çok daha düşük fiyatla herkesin evine girebilecek bütçeyle satışa sunulmuştu. Ardından sadece cafelerde gördüğüm dergileri insanların evinde görmeye başladım. Konu olarak da herkese hitap edebilecek içerikle farklı kitleleri çekmeyi başardı.

Bir iki farklılıkla dalgaya karşı gelebilirsin. Tabii hava, ortam şartları müsade ediyorsa.

Yoksa aynı şeyleri yaşayacaksak, aynı şeyleri yapıp farklı şeyler beklemek boşuna. 👻

Bu yüzden bir karar vermek, koşulları ve çevreyi değiştirmek gerekiyor belki. Bir karar, dönüm noktası eşiğindeyim sanki.🎒

Letafet Hanım salına salına bahçeyi bir boydan bir boya yürüdü. Bugün konuklar kalkmakta gecikmişti. Bahçe duvarına oturdu, bir bir sokaktan geçenleri izlemeye koyuldu.

İlk kapı uzaktan hafif bir gıcırtıyla açıldı.

Aysel ve Behçet birbiri ardına koşar adım açılan kapıya meyletti.

Ardından diğerleri de odanın balkonunun önünde birikti, pür dikkat beklemeye başladılar.

Çıt çıkmıyordu. Bir yaprak düşse, biri bir dala bassa herkes anında o tarafa gidecekti.

Halim Bey önce balkonu süpürdü. Giderin yanına süpürgesini bıraktı. Aheste aheste tabakları, bardakları yerleştirdi. Sanki kuklaymış da yukarıdan biri zorla kolunu, bacağını hareket ettiriyordu. Miskinliği ahalinin ataklığıyla bir tezat oluşturuyordu.

İlk adımı Behçet attı. Sanki içinden konuşuyormuş gibi tiz bir miyav sesi duyuldu.

Ardından bir iki kedi balkona daha da yaklaştı. Hepsi yaşama sevincini iyiden iyiye kaybetmiş Halim Bey’e doğru yukarı bakıyordu.

Halim Bey sanki balkonun önündeki kedi yığınından bihaber terliklerini yere sürterek çayı getirdi.

Letafet Hanım bile artık bahçe duvarından yan gözle balkonu dikizliyordu. Kuyruğunu asabi bir şekilde bir sağa bir sola vurmaya başlamıştı.

Halim Bey’in içeriden Nesrin diye birkaç kez seslenişi duyuldu.

Bu sırada sarı tüylü, sivri çeneli Batak bir hamle yapıp balkona girdi. Hınzır bakışlarıyla saniyeler içerisinde masayı süzdü, peynir tabağına sokuluyordu ki Nesrin Hanım bir hışım sabahlığını ilikleyerek balkona dalıverdi. İri cüssesiyle bahçenin tam merkezindeydi.

“Kaç kere söyledim sana, şu hayvanları aç bırakma” diye söylendi.

Kısa bacaklı, yere yakın ve uzun tüylü Tortop koca karnı bir o yana bir bu yana sallanana sallana çalılıkların ardına saklandı. Beyaz gri kırçıllı tüyleri, ürkek bakışlarıyla aralarında en korkak kedi oydu.

İki yan balkon plastik balkon sandalyesini yere vurarak çekti. Belli ki sesten rahatsız olmuşlardı.

Karı koca atışırken kediler bir güzel Nesrin Hanım’ın döktüğü yiyecekleri yediler.

İki gün önce otelde kalmaya başlayan çapraz odadaki çift dışarı çıktı. Kadın “Daha sabah çok erken, sizin yüzünüzden bu vakitte uyanmak zorunda değiliz” diye onlara seslendi.

Nesrin Hanım tavrını hiç bozmadan, gür sesinden hiç taviz vermeden “Biz sizin bütün gün internet görüşmelerinizi dinliyoruz. Ekranı açıp konuşuyorsunuz. Biz de gün boyu sizi dinlemek zorunda değiliz efendim. İçeride konuşun o zaman” diye cevap verdi.

Kediler yiyecekleri silip süpürmüş çayır, otların aralarını son birkaç kırıntı var mı diye koklayıp, kolaçan etmeye geçmişti.

Bahadır Bey göbeğini şişirmiş, ellerini arkada kavuşturmuş biçimde bahçe taşlarına basarak onlara yaklaştı. Hiç ses etmedi.

Hiçbir şeye karışmayan, vurduymaz otel sahibi sanki sadece ortada görünmek için görev icabı gelmişti. Ya da karısı olayı öğrenmek için onu zorla aralarına yollamış olmalıydı.

Tüm yazı otelde geçirdiği için kavruk teni simsiyah olmuştu. Ortada söylenenleri usulca dinledi. Hiç müdahale etmeyerek veya en az şekilde karışarak her şeyin çözüleceğini düşünüyordu.

İki balkon bu sefer hayvanları besleme konusunda zıtlaşmaya başlamıştı.

Hararetli konuşan çift otel sahibine baktı. Kadın “Siz söyleyin o zaman, burası barınak mı? Biz rahatsız oluyoruz” dedi.

Bahadır Bey tam ağzını açacaktı ki Nesrin Hanım “Aman biz de dışarıda, şu duvarın ilerisinde besleriz o zaman, hiç insanlık kalmamış” diyip içeri girdi.

Halim Bey yalnız kalmıştı. Donuk bir ifadeyle kurduğu sofraya baktı. İskemleye oturdu, çatalıyla bir şeyler atıştırdı.

Ortalıkta artık birkaç kedi kalmıştı. Onlar da kıvrılıp yatmış, ılık havanın keyfini sürüyordu. Yarı gözü açık, yarı kapalı uykuya geçmek üzereydiler. Bahçe artık en rahat kedilerle Halim Bey’indi.

Otel sahibi ellerini arkasında kavuşturmuş biçimde ağır ağır aynı yoldan geri yürüdü.

Bu akşam birkaç durak erken indi. Biraz temiz hava almak, yürümek zihnini açabilir diye düşündü.

Şaşkınbakkal’dan geçerken keskin bir leblebi kokusu aldı. Bu aralar sürekli masa başında çalışmaktan kilo aldığını düşünüyordu. Durup hafta içinde yemek için biraz sarı leblebi satın aldı. Hızlanıp eve doğru yürümeye devam etti.

Vildan bu akşam uğrayacağını söylemişti. Kapıyı açtığında televizyon izliyordu.

Hazırladığı ıhlamurdan biraz alıp karşısına geçti.

“Bıktım sunum için bu kaçıncı değişiklik. Üç saatim gitti” diye açıklamak istedi.

Bugün çıkacakları tatili planlayacaklardı. Aslında hava geç karardığı için zamanın ne kadar çabuk geçtiğini fark etmemişti.

Vildan’ın getirdiği kültürel tur, otel broşürleri içerisinden birkaç otele bakıp fikrini söyledi. Gerisini ona bıraktı. Hatta bu konuyla ilgilenmediğine içten içe seviniyordu.

Böylece Vildan’a büyük teklifi yaptığında onun istediği yerde olacak, rahat hissedecekti.

İlk adımı atarak her şeyi planlamaktan kurtuluvermişti işte.

Sabahları kalktığında gördüğü üç renkli gökyüzünü belki akşamüstü farklı renklerde görebilirdi. Mavi, gri ve beyaz…

Umduğu gibi olmadı. İşini ve düzenini değiştirme fikri Vildan’ı uzaklaştırmakla kalmadı. Halinden, tavrından bir gariplik olduğunu anlamıştı. Ona göre bir beklenti içerisindeydi. Bir anda hiç beklemediği bir hayal karşısında üstelik korktu.

Tek başına kaldı. Hayalini bir kişiye bile söylese paylaştığı için daha yakın hissetti. Vildan’ı da feda etmişti. Bu yüzden düşüncelerine şimdi daha sıkı tutundu.

Kavgalarından kalan tek bir söz sürekli kafasında dönüp duruyordu. Tekrar edip, uyumasını engelledi.

Bağırıp çağırması, yerdeki tentürdiyotlu mendiller kalbini bu sözler kadar kırmadı.

“En azından artık başkalarını daha az eleştirir, yollarına taş koymazsın.”

Başkalarıyla gerçekten uğraştı mı? Eleştirmeyi sevdiğini kabul etti. Her şeye bir kulp bulduğu imasını hazmedemedi.

Vildan sinirden ilk defa bu kadar dürüst mü konuştu yoksa onu incitmek için abarttı mı tam emin olamıyordu.

Sözleri kafasından silmek için buzdolabını temizledi. Kalmış yemeklerden kekremsi bir koku kapağı açtığı zaman dışarı yayılıyordu. İçinde hiçbir şey bırakmadı, gri kapaktaki mıknatıslardan kurtuldu. Hayalini biriktirmeyip yaşamak için sabırsızlanıyordu.

Bir sokak ötedeki parka gitti. Havalar artık iyice ısınmıştı. Bu muhitte çoğu yazlıklarına gider, uzun soluklu bir tatil geçirirdi. Parkta yürüyüş yolunda hızlı hızlı yürüyen birkaç orta yaşlı, dinç insanı izledi. Küçük bir kız çocuğu salıncakta sallanıyor, babası başında etrafı izliyordu.

Oturduğu çay bahçesindeki süs havuzunun dibi yosunluydu. Hafif bir su akıyor, şırıltısı duyuluyordu. Çayından bir yudum aldı. Kızıla çalan gökyüzüne baktı.